W drugim przejeździe wyborczy roller coaster wyniósł Dobrą Zmianę ponownie na szczyt. Tym razem wagon musiało pchać ponad 8 milionów par rąk, blisko 2,3 miliona więcej niż w 2015 r., aby zapewnić sukces. Jest on okupiony znacznym zużyciem zasobów, które zwycięzcy zgromadzić zdołali w ciągu 4 lat. Zabrakło im silnie zmotywowanych (i zdolnych uwieść wyborców) świeżych kadr, aby zdobyć większość w senacie. Po raz drugi wygrali bój dzięki pancernym, zasłużonym, a przede wszystkim sprawdzonym towarzyszom partyjnym, z których wielu to posunięci w latach działacze. Konkurencja w ich szeregach nie jest silna. Wprowadzili do sejmu tylko około 24% debiutantów.
Nie byli pewni wyniku. Wiek elity przywódczej, nerwy w senacie, niepewność o przyszłe wybory mogą uruchomić ich przemianę w strachliwe antylopy gnu, zalęknione perspektywą utraty łatwego dostępu do paśników. Nie uśmiecha im się perspektywa żerowania w bieszczadzkich połoninach na dziko, czyli bez gwarancji, że będzie za co wypić i zakąsić. Kochają to co osiągnęli i chcą jak najdłużej spokojnie przeżuwać. Im dłużej są przy sterach, tym szybciej wymydla im się zadziorność i bezkompromisowość w walce o wszystkiego najlepszego, tym mniej animuszu i zdolności do czarowania mas. Teraz są na szczycie, ale muszą z szaleńczą szybkością zjechać w dół i udowodnić publiczności, że się nie boją i bez nikakich poradzą sobie z przeciwnościami, a nade wszystko nie pozwolą wykopyrtnąć się przez żadne wraże siły. Ich przyszłość jest między innymi uzależniona od tego czy w nowej kadencji będą mieć decydujący głos w organizowaniu całokształtu stosunków politycznych i gospodarczych, czy też zaledwie starczy im sił na administrowanie urzędami.
Wrogowie Dobrej Zmiany nie liczą na siebie, ale na zagranicę, ulicę oraz na wyczerpanie się sił witalnych swoich przeciwników. Szczególnie jednego, którego nazwisko sprawia, że dostają małpiego rozumu. Paraliżuje on ich do tego stopnia, że nie potrafią ogłosić jakiegoś sensownego programu. Łudzą się, że dwukrotni zwycięzcy sami szybko zrobią siebie krzywdę i zejdą z areny pod ciosami własnych błędów. Pragną jak kania dżdżu spektakularnych efektów starzenia się i zużycia animatorów Dobrej Zmiany. Już cztery lata są na głodzie, odcięci od budżetowych kroplówek i pozbawieni łatwych możliwości do kręcenia lodów. Kolejnych czterech nie wytrzymają i prawdopodobnie sczezną ze szczętem. Nie są organicznie zdolni do przyjęcia obowiązków konstruktywnej opozycji. Z nienawiścią odnoszą się do całokształtu szytego przez Dobrą Zmianę.
Ponad głowami szaraków błyskają „ostrza potężnych szermierzy”. Nie daj Boże wejść pomiędzy. Gdzie znaleźć ustronny zakątek, aby cichutko zanucić „Nie patrz na całokształt krzywo!/ Chodź, szarpniemy jakieś piwo,/- Bo w nas jest blues…”
Rafał Zapadka
fot. Pixabay
