Polskie Stronnictwo Ludowe, to partia od której Wincentemu Witosowi czka się, i to mocno. Z jednej strony bardzo wielu rzetelnych patriotów i aktywnych działaczy lokalnych, a z drugiej władze, które żerują na tych pierwszych, dla maksymalizowania osobistych korzyści.
Z wielkim szacunkiem należy podchodzić, do lokalnych działań na wsiach, którego głównymi animatorami są członkowie PSL-u. Mniej szacunku natomiast budzą obyczaje działaczy. Im bliżej szczytu partyjnej struktury, tym bardziej są oni cyniczni i interesowni.
W obecnej kadencji w Lubuskim Sejmiku Wojewódzkim istnieje spora reprezentacja lubuskiej wsi.
Regionalne kierownictwo PSL-u bardziej dba o dobre relacje z Panią Marszałek Elżbietą Anną Polak, bo to daje personalne beneficja, jak o swoje środowisko. Z tego powodu ma niewielki wpływ na ważne dla lubuskiej wsi decyzje. Nie istnieje nawet pozór dokumentu strategicznego mającego na celu zmiany na lubuskich wsiach. A wiejski elektorat zdaje się, wreszcie to dostrzegł.
Tymczasem PiS w swojej strategii poszerzania elektoratu wkroczył na polską wieś. Jak bardzo na lubuską, nie bardzo dzisiaj wiadomo. Można jednak się spodziewać, że i w Lubuskiem PiS zdobędzie część głosów, wcześniej oddawanych na PSL. Czy będzie to dużo? Trudno ocenić, ale w szeregach PSL-owskich spora panika. Moje rozmowy z radnymi Sejmiku z ramienia PSL, ujawniają obawy, nie tyle o indywidualną popularność, ale o popularność listy. A przecież o liczbie radnych nie decyduje ich indywidualna popularność, ale akceptacja programu PSL w regionie. A z tym może być problem.
Gdybym miał cokolwiek radzić lokalnym działaczom z PSL-u, mającym realny dorobek w terenie, sugerowałbym koalicję z PiS-em, który nie ma rozpoznawalnych kandydatów mogących zdobyć głosy mieszkańców wsi. No, ale zdaje się, że to kwadratura koła.
fot. Pixabay
