Każda partia ma swoją strukturę. Metaforycznie są to stare i młode wilki. Stare wilki rządzą, a młode aspirują, delegowane przez doświadczonych do rozmaitych zadań, aby zasłużyć na wejście do elity. Na dnie partyjnej hierarchii znajdują się „złote dzieci”, takie partyjne szczenięta, łaszące się do każdego, kto pogłaszcze i machające bez sensu ogonkami.
Te „złote dzieci” w zależności za kim noszą teczkę, mają rozmaite ścieżki awansu. Jedne łatwiejszą inne trudniejszą. Stare wilki testują te szczenięta i kształtują na swoich następców. Im gorliwiej szczenię liże łapkę patrona, tym szybciej ma szansę na wykazanie się i awans w partyjnej strukturze. Utrata patrona, to wyzwanie i tylko najgorliwsze merdanie ogonkiem zapobiega wyrzuceniu ze stada.
Niestety czasem takie testowane przez starszyznę szczenię zostawszy burmistrzem, spaprze sprawę. Wda się w przegrany proces, bo kogoś niepotrzebnie obrazi. Zostanie gdzieś prezesem w biznesie i … też go wywalą. Na koniec okazuje się, że nadaje się jedynie na jakieś wymyślony dla niego stołek gdzieś w budżetówce.
A kiedy osiąga wiek, aby zostać młodym wilkiem, a więc porę bycia dla starych potencjalnym zagrożeniem, ale także wsparciem w wewnętrznych wojnach, on takie sczezłe już „złote dziecko”, nadal trzyma się czyjegoś ogona i musi wykazywać tym co przychodzi mu najłatwiej, czyli metaforycznie rzecz ujmując, ujadaniem na wrogów partii. Grozi więc im sporządzaniem list proskrypcyjnych, wyrzucaniem z pracy i donosami. Tym głośniej im mniej grozni są owi wrogowie.
Każda partia ma takie „złote dzieci”, które nie spełniły pokładanych w nich nadziei, ale te, które zrobić chciały karierę w kurczącej się i tracącej wpływy partii, są szczególnie śmieszne w swojej bezproduktywnej agresji. Psują krew, ale nie szkodzą.
Redakcja
fot. Pixabay
